Dankbaar
Blogs - ook de mijne - zijn meestal kritisch van aard en toon. En dat is niet voor niets, want we zijn nog heel ver verwijderd van de wereld waar ik van droom: 'een inclusieve en rechtvaardige wereld, waarin voor onveiligheid en armoede geen plek meer is!' Dat de Nederlandse overheid onder druk van het parlement de burger met een (vrijwel) lege portemonnee continue kleineert en alle plezier in het leven lijkt te misgunnen door hen continue onder grote stress te houden, is een onrecht waarover ik zal blijven schrijven. Maar vandaag wil ik mijn focus eens helemaal verleggen naar de andere kant van het spectrum: ik ben namelijk ook ontzettend dankbaar.
Dankbaar voor mijn lieve vrouw, onze kinderen en kleinkinderen. Dankbaar voor al die mensen met wie ik soms langer, soms korter onderweg mocht zijn en van wie ik mocht leren. Dankbaar, dat zoveel mensen mij ondanks mijn niet altijd prettige persoonlijkheid hebben geaccepteerd als gesprekspartner en mens om mee samen te werken. Dankbaar voor de vele gelukkige momenten, die ik niet verdiende, maar die er wel waren. Dankbaar voor wat ik ook zie gebeuren in Barneveld.
Net AOW-gerechtigd geworden en niet meer constant aan het rennen om iets te presteren, is zelfreflectie één van de dingen waar ik meer tijd voor maak. Wat een geweldig cadeau is dat. Niet alleen meer kijken naar wat er 'gedaan moet worden', maar tijd nemen om terug te kijken naar wat ik gedaan heb in mijn leven en naar het waarom en hoe. Om ervan te leren en indien mogelijk te verbeteren.
Ten diepste doe ik dingen, omdat ik een bijdrage wil zijn. En dat ik daarbij een hoge boom kan worden, die dus ook veel wind vangt of dat het hoofd boven het maaiveld een gemakkelijke prooi is voor wie daar niet tegen kan, tsjaa, dat is nu eenmaal zoals het is. En eerlijk is eerlijk: mijn gedrevenheid kan ook doorslaan. Dan besef ik vaak pas naderhand, dat ik soms echt een onuitstaanbare man ben. Maar ... van Edith Eger mocht ik leren om mezelf ook dan te omarmen en los te laten, wat niet als gezonde bagage meegenomen moet worden. En als ik er zelf niet op tijd achter ben gekomen, is er altijd wel iemand anders, die ervoor zorgt, dat ik weer met de beide voeten op de grond geraak. Meestal mijn lief. Dankjewel lieve Karin.
2021 was een bijzonder jaar.
Een jaar waarin we allemaal opnieuw gedwongen werden een deel van onze uitzonderlijk grote vrijheid in te leveren. Niemand die daar blij mee was/is. Voor veel mensen werd het een jaar, waarin zij door de maatregelen in grote financiële problemen kwamen.
Karin en ik kregen begin december 2021 beiden corona, maar door - naar we aannemen de vaccinaties - slechts in lichte vorm en we voelen ons inmiddels bijna weer even gezond en fit als in november. Voor ons reden om heel dankbaar te zijn.
Voor mij was het ook het jaar, waarin ik definitief afscheid nam van het tweede hoofdstuk van mijn leven: dat van een prestatie leveren voor geld om van te leven. Wat een luxe om zelfs dat nu te kunnen loslaten!
Een jaar waarin op de Donnerschool in De Glind extra hard gewerkt werd om de soms al heel jong beschadigde kinderen te helpen om zichzelf te gaan zien als een mens met talenten. Wat geweldig dat de TraumaCompany van Anne van den Ouwelant en Herman en Martine Nugteren uit Kootwijkerbroek deze school inmiddels ook begeleidt. En wat een geweldig gebaar van oud-burgemeester Asje van Dijk om bij zijn afscheid het hele cadeau van de Barneveldse gemeenschap en gemeenteraad door te geven aan deze bijzondere speciale school. Wat ben ik dankbaar, dat ik deze school heb mogen leren kennen en hier en daar een beetje kunnen helpen.
2021 was ook het jaar waarin een einde kwam aan vier jaar de kar trekken in Oldenbarneveld. Wat hebben we met elkaar veel bereikt door samen te werken en daarmee het gelijk van historicus Yuval Noah Harari - de mens kon alleen de dominante diersoort worden door samenwerken - te onderstrepen. Ondanks corona bleven we met elkaar zoeken naar mogelijkheden. Het leverde een fantastisch wijkfeest op begin oktober. En het convenant waarin de samenwerking tussen de diverse partijen was vastgelegd bleek aan het begin van 2021 slechts de opmaat naar twee grote cadeaus:
De toezegging dat de gemeente het initiatief van het Wijkplatform om het Oldenbarneveldplein opnieuw in te richten overneemt. Samen zochten we contact met de provincie en we zijn zeer hoopvol gestemd.
Het concrete plan om voor Ontmoetingscentrum samen met de Voedselbank een compleet nieuw onderkomen te realiseren.
De hiervoor genoemde twee cadeaus die we in de wijk met elkaar mogen gaan uitpakken, zijn een fantastische impuls voor de sociale cohesie in Oldenbarneveld. En dat is voor deze wijk van heel groot belang, omdat volgens onderzoek door de Erasmus Universiteit sociale cohesie het belangrijkste middel is om tegenwicht te bieden tegen problemen als eenzaamheid, armoede, ondermijning en omgaan met trauma's in de samenleving.
En tenslotte: 2021 was een jaar, waarin ik weer ontzettend mocht genieten van de inmiddels 9 kleinkinderen die Karin en ik opgeteld hebben. De oudste is inmiddels 14 jaar en een boom van een kerel. En er kwamen dit jaar weer twee kleine wereldwondertjes bij. Hoe verdrietig kan je met de ouders zijn, wanneer er iets niet goed gaat. Want het is niet vanzelfsprekend, dat alles goed gaat. En hoe dankbaar ben je met de ouders als alles wel goed is gegaan.
2021 werd zo zeker - ondanks alle bedenkingen, beperkingen en solidariteit met de ellende van anderen - voor mij ook een jaar om toch heel dankbaar op terug te kijken.