Soms heb ik wel eens van die momenten, dat ik mee wil praten door een ingezonden brief te schrijven en vrijwel tegelijkertijd besef, dat het beter is om mijn mond te houden voor een groter publiek. Zo verging het mij vandaag ook. Omdat deze blogs niet of nauwelijks worden gelezen, vond ik het geen probleem om de ingezonden brief niet te verzenden, maar wel als blog hier te plaatsen.
Politieke partijen heten niet voor niets 'partij'. Ze profileren zich met name in verkiezingstijd extra om daarmee sterker te worden en meer macht te krijgen. En dat - het zoeken naar meer macht - is nu juist, waardoor het echte gesprek - bedoeld om elkaar te vinden en samen naar het beste voor allen te zoeken - nauwelijks nog wordt gevoerd. Ook in democratieën wordt nauwelijks nog inhoudelijk omgekeken naar minderheden. Alhoewel ik moet bekennen, dat in Barneveld de meeste partijen na de verkiezingen toch hun best doen om samen te werken.
Ik las in onze onvolprezen Barneveldse Krant op het internet, dat het gisteren in Voorthuizen over 'heel belangrijke zaken' is gegaan bij het debat tussen de lokale politieke partijen. 'Belangrijke zaken' zoals daar zijn:
hondenbelasting en HUP's
Zolang we nog zoveel hondenstront aantreffen op o.a. trottoirs, speelveldjes, openbare grasveldjes en de wandelpaden langs de beek en van het Schaffelaarbos zou ik liever zien dat hondenbezitters zich zouden gaan bezighouden met de overlast die zij anderen bezorgen.
openstelling van winkels op zondag
Zolang het politiek totaal onhaalbaar is om het daar over te hebben, is het toch ook zonde van de tijd om daar wel steeds weer tijd in te investeren? Nog afgezien van de vraag of het winkelpersoneel er ook op zit te wachten om 24 x 7 ingezet te kunnen worden.
Over puur menselijk leed door armoede en schulden ging het niet!
Komt dat, omdat bij de politieke partijen in onze gemeente het besef nog niet is geland, dat armoede en schulden voor de mensen die het betreft puur lijden is? Of denken onze politici dat het 'een te kleine doelgroep' betreft om aandacht voor te vragen? Of komt het doordat onze lokale politici zelf (nog) niet door de problematiek van armoede en schulden worden getroffen? Of denken onze lokale politici nog steeds, dat armoede en schulden alleen iets is voor de landelijke politiek?
Is het feit dat 62% van alle bedrijven minimaal één werknemer in dienst heeft, die te maken heeft met loonbeslag, nog steeds niet voldoende? De kosten voor de werkgever meer dan € 10.000 per jaar. En loonbeslag is voor de betreffende werknemer en diens gezin echt een heel trieste zaak.
Is het gegeven, dat ongeveer 50% van de Nederlandse bevolking in meer of mindere mate te maken heeft met stress door financiële oorzaken ook nog niet alarmerend genoeg? Of het feit dat alleen jongeren van ouders met geld nog in staat zijn om een huis te kopen?
Vindt men het eigenlijk wel prima, dat we een Voedselbank in Barneveld nodig hebben, die elke week meer dan 500 monden van eten voorziet? Een aantal dat nog helemaal niets zegt over de werkelijke behoefte, omdat zowel de gemeente als de voedselbank volgens eigen zeggen slechts het topje van de ijsberg bereiken.
Ja, wij hebben in onze gemeente relatief veel ZZP-ers. En velen daarvan zijn jong en (nog) succesvol. Maar wie staat er bij stil, dat deze voorspoed om redenen van bijvoorbeeld ziekte, ongeluk of scheiding ook plotseling voorbij kan zijn en dat de nu gemakkelijk te dragen lasten dan veel te zwaar zijn geworden?
Denken onze lokale politici dan helemaal niet na over de gevolgen, die de huidige prestatiemaatschappij in zich draagt, doordat steeds meer mensen om - uiteindelijk - financiële redenen moeten afhaken? Gevolgen als een overstromende jeugdzorg, minder presterende werknemers, huiselijk geweld, drank- en drugsgebruik, ondermijning, burn-outs en de niet te betalen kosten die hiermee gepaard gaan. Of zien zij niet, wat zij daar lokaal aan zouden kunnen doen en houden ze er daarom maar liever hun mond over op 'debat'avonden?
In een zo ontwrichtende op prestatie gerichte tijd als de onze zou het volgens mij niet meer moeten gaan om het profileren van eigen standpunten over triviale zaken als hierboven genoemd, maar om het zoeken van de verbinding. Ook met de mensen die niet tot de eigen achterban behoren. Ook met de mensen die niet (meer) mee kunnen komen. Want wij leven samen in één gemeente. Wij horen bij elkaar. We zijn als het ware één gezin. Wij zijn elkanders hoeder. Toch?